سزای كسى كه به ناحق دعوى امامت كند

سورة بن كليب گويد: به امام باقر (ع) گفتم: قول خدا عز و جل (60 سوره زمر): «در روز قيامت ببينى كسانى را كه بر خدا دروغ بستند روى‏شان سياه است» فرمود: مقصود كسى است كه گويد:

من امام هستم و امام نباشد، گفتم: اگر چه علوى باشد؟ فرمود: اگر چه علوى باشد، گفتم: اگر چه از اولاد على بن ابى طالب (ع) باشد؟ فرمود: اگر چه باشد.

2- امام صادق (ع) فرمود: هر كه مدعى امامت گردد و اهل آن نباشد كافر است.

3- حسين بن مختار گويد: به امام صادق (ع) گفتم:قربانت، (60 سوره زمر): «در روز قيامت ببينى كه آن كسانى كه بر خدا دروغ بستند»، فرمود: هر كسى است كه خود را امام داند و امام نباشد، گفتم: اگر چه از اولاد فاطمه و على باشد؟ فرمود: اگر چه از اولاد فاطمه و على باشد.

4- ابن ابى يعفور گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مى فرمود: خدا روز قيامت با سه طائفه سخن نكند و آنها را تبرئه نكند و عذاب دردناك از آن آنها باشد: هر كه به ناحق از طرف خدا مدعى امامت باشد، و هر كه امام بر حق و از طرف خدا منكر شود، و هر كه معتقد باشد كه اين دو از اسلام بهره‏اى دارند.[1]