درمان غضب‏

سبب اول اين‏كه خيال مى‏كنيم كه مرگ، نابودى و نيستى است، درحالى‏كه موجب به كمال رسيدن مرتبه‏ى انسانى است و رفتن از سرايى به سراى ديگر است. انسان مؤمن معتقد به جزاى اعمال، كه وظيفه‏ ى ظاهرى خود را انجام داده است، بايد خوشحال و خرسند باشد و بداند بهتر از آنكه نزد پدر و مادر برود، در نزد خداى مهربان و رؤف مى‏رود؛ و او ارحم الراحمين است. خداوند مى‏فرمايد:

فلا تعلم نفس ما أخفي لهم من قرة أعين جزاء بما كانوا يعملون؛[1] هيچ كس نمى‏داند چه پاداش‏هاى مهمى كه مايه‏ ى روشنى چشم او مى‏شود براى او نهفته است، و اين پاداش كارهايى است كه انجام مى‏دادند.

امير المؤمنين عليه السلام مى‏فرمايد:

(و الله لابن أبي طالب آنس بالموت من الطفل بثدي أمه)؛[2] به خدا سوگند، پسر ابى طالب علاقه ‏اش به مرگ بيش‏تر از علاقه‏ى كودك شيرخوار به‏ پستان مادرش است.

هم‏چنين بعد از ضربت خوردن در ضمن وصيتى مى‏فرمايد:

(و الله ما فجأني من الموت وارد كرهته و لا طالع أنكرته و ما كنت إلا كقارب ورد و طالب وجد و ما عند الله خير للأبرار)؛[3] خيال نكنيد از ناگهان و بى‏خبر به شهادت رسيدن ناراحتم، بلكه من همانند كسى هستم كه شب تاريك در جست‏وجوى آب بوده (اين معنى قارب است) و يا پيگرد چيزى بوده و حالا به آن دست يافته است و آنچه در نزد خداست براى نيكان بهتر است.

امام حسين عليه السلام در ضمن خطبه‏اى كه در نزديكى كربلا براى اصحاب خواند فرمود:

فانى لا ارى الموت الا سعادة و لا الحياة مع الظالمين الا برما[4]؛ من مرگ را جز رسيدن به سعادت نمى‏دانم و زندگى با ستمكاران را ذلت و خوارى مى‏پندارم.[5]