آزار مومن در قرآن و روایات

براى اینکه زندگى انسانها پر از صفا و صمیمیت و همکارى باشد و وحدت و یکپارچگى در جامعه پدید آید اسلام روابط و حقوق هر مسلمانى را با مسلمان دیگر براساس مسالمت و رفق و مدارا و عدم مزاحمت همدیگر قرار داده است. این اصل نه تنها مورد تأیید دین اسلام و ادیان آسمانى است بلکه همه عقلا و مصلحین جهان از هر فرقه و طایفه ‏اى در لزوم این اصل اتفاق نظر دارند. زیرا اگر بنا باشد مردم مانند حیوانات وحشى، جنگل ‏وار زندگى کنند و هیچ حقوق و قانون و آدابى را مراعات نکنند، آب روى آب بند نمى‏ شود و شیرازه اجتماع به طور قطع از هم مى‏ پاشد ازاین‏رو اسلام آزار به دیگران را امرى حرام و موجب وزر و گناه و مؤاخذه مى‏داند.

خداوند مى ‏فرماید:

و الذین یؤذون المؤمنین و المؤمنات بغیر ما اکتسبوا فقد احتملوا بهتانا و إثما مبینا.[1]

کسانى که مردان و زنان مؤمن را در رابطه با آنچه انجام نداده‏ اند برنجانند [بدون اینکه کارى که سزاوار ایذا باشد مرتکب شده‏ اند] پس اینان بهتان و دروغ بزرگى را متحمل شده ‏اند.

راستى عذاب مؤمن چه اندازه مهم است. تا آنجا که در روایت اسلامى این عمل زشت و ناپسند به منزله اعلام جنگ با پیامبر و خدا مى ‏باشد.

رسول اکرم (ص) فرمود:

هرکسى مؤمنى را بیازارد مرا آزرده و هرکسى که مرا بیازارد خدا را آزرده و هرکسى که خدا را بیازارد در تورات و انجیل و زبور و قرآن ملعون است.[2]

و در روایت دیگرى وارد است که:

خداوند و فرشتگانش بر او لعنت مى ‏فرستند.[3]

امام صادق (ع) فرمود:

لیأذن بحرب منى من اذى عبدى المؤمن و لیأمن غضبى من اکرم عبدى المؤمن.[4]

باید اعلام جنگ با من بکند هرکسى که بنده مؤمنى را بیازارد، و از خشم و غضب من آسوده و ایمن باشد کسى که بنده مؤمن مرا گرامى بدارد.

اسلام که نمى‏ خواهد قلب مؤمنى بشکند و حتى محزون و اندوهناک شود، چگونه راضى مى ‏شود مؤمنان مورد آزار و اذیت قرار گیرند.

رسول خدا فرمود:

من احزن مؤمنا ثم اعطاه الدنیا لم یکن ذلک کفارته و لم یوجر علیه.

هرکسى که مؤمنى را محزون کند سپس تمام دنیا را به او بدهد تلافى آن گناه را نخواهد کرد و دهنده هم اجرى ندارد.

چنانکه مشاهده مى ‏کنید در اسلام احترام و شرف و حفظ آبرو و بقاى آرامش مؤمن اصولا با مال دنیا قابل قیاس نیست و مال دنیا هر قدر هم که زیاد باشد خسارت معنوى و روحى مؤمن آزار دیده را جبران نمى‏ کند. اصولا خداوند محزون کردن قلب مؤمن را هرگز دوست‏ ندارد و کمترین سزاى چنین کسى این است که خداوند نیز قلب او را محزون مى ‏کند.

پیامبر اسلام فرمود:

من احزنه احزنه الله‏[5]

کسى که دل مؤمن را محزون بدارد خداوند نیز دل او را محزون و اندوهناک مى ‏سازد.[6]

[1]  سوره احزاب، آیه 58.

[2] مستدرک، کتاب حج، باب 125.

[3] مستدرک، کتاب حج، باب 125.

[4] اصول کافى و وافى، ج 3، 161.

[5] ( 5). بحار، ج 2، 103.

[6] حقانى، حسین، نظام اخلاقى اسلام، 1جلد