ايمان زبان‏

ایمان نباید تنها از قلب باشد باید ایمان از زبان هم باشد.

(فرض الله على اللسان القول و التعبير عن القلب بما عقد و اقر به)؛

«خداى منان بر زبان واجب كرده كه آنچه در دل به آن معتقد است همان را به زبان آورد و ترجمان دل باشد».

زبان بايد پيش از هر چيزى اعتقاد درونى خود به خداى منان را به زبان آورد، و از عقيده و توكل و تسليم فرمان خداى يكتا بودنش پرده بردارد.

چنانكه خداى سبحان مى‏ فرمايد:

(و من أحسن قولا ممن دعا إلى الله و عمل صالحا و قال إنني من المسلمين؛

«چه كسى از جهت گفتار نيكوتر است از كسى كه به سوى خداوند دعوت كند و عمل شايسته انجام دهد و بگويد كه من از مسلمانان هستم.»[1]

يكى از شرايط اسلام، اعلام آنست، و مسلمانان اعلام اسلام را «شهادت» مى‏ نامند و شخص مسلمان بايد شهادتين را به زبان جارى كند، و براى اعلام شهادتين است كه اين‏همه مسجد ساختند و گنبد و مناره ساختند و بانگ تكبير را در اعماق فضا به صدا در آوردند.

كسى كه بدون دليل شهادتين را مخفى بدارد در زمره مسلمانان قرار نمى‏گيرد نه در دنيا و نه در آخرت. هدف اصلى از اعلام شهادتين اين است كه همه دنيا بداند كه اسلام آئين توحيد است و حضرت محمد صلى الله عليه و آله بنده و فرستاده پروردگار است، او را براى رهائى بشيريت از بهره ‏كشى استعمارگران، و نجات انسانها از كرنش در برابر بتهاى چوبى و گوشتى و فلزى، فرستاده است.

او مبعوث شده كه انسانيت را به سعادت و شرف و فضيلت انسانى برساند و به جامعه بشرى تفهيم كند كه جز خدا كسى سرپرست و قيم مردم نيست.

از آثار ايمان زبان است كه جز حق و حقيقت نگويد، امر به معروف و نهى از منكر نمايد، در اصلاح و آشتى دادن بين مردم تلاش كند، دانش و فضيلت را در جامعه منشر كند، كسى را نيازارد، دروغ نگويد، غيبت نكند، تهمت نزند، جاسوسى نكند، در مورد چيزهائى كه آگاهى ندارد، بحث و جدل نكند.

افلاطون مى‏گويد: «آدم پست و فرومايه كسى است كه در مورد چيزى كه به او سودى ندارد زياد حرف بزند، و در مورد چيزى كه از او نمى‏ خواهند بازگو كند.»

رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در اين رابطه مى‏فرمايد:

(هل يكب الناس على مناخرهم فى النار الا حصاد السنتهم.؛)

«آيا مردم را جز دست‏آوردهاى زبانشان روى دماغشان به جهنم مى‏ افكند؟.»[2][3]