پرداختن به عيوب خويش‏

چند روایت زیبا تقدیم شما می کنم درمورد لزوم پرداختن به عیوب خویش بجای عیوب دیگران

از امام باقر (ع) نقل شده كه رسول خدا (ص) فرمود: سه خصلت است كه اگر كسى آنها را و يا يكى از آنها را داشته باشد در زير سايه خدا قرار گيرد روزى كه سايه‏اى نباشد (در قيامت): انسان از خود نسبت به مردم رفتارى نشان دهد كه آن را را نسبت به خود از مردم توقع دارد، و گامش را برندارد و نگذارد مگر كه بداند براى رضايت‏ خداوند است، و برادر مسلمانش را به چيزى عيب نگيرد تا از خودش آن عيب را بر طرف كند چه اينكه انسان عيبى را از خود بر طرف نمى‏كند مگر كه عيب ديگرى برايش ظاهر مى- شود، و براى انسان كفايت مى‏كند مشغول شدن به نفس خويش از توجه كردن به ديگران.

- امام باقر عليه السلام فرمود: در عيب داشتن انسان همين بس كه به جستجوى عيوب مردم پرداخته ولى به عيب خود كور باشد، و چيزى را بر مردم عيب كند كه خود داراى آن باشد و نتواند از آن روى گردان شود، و همنشين خود را آن گونه آزار دهد كه آن را خود نخواهد.

- ابو ذر گويد: به رسول خدا (ص) عرض كردم: اى رسول خدا! مرا وصيت كن! فرمود: تو را به تقواى خدا وصيت مى‏كنم كه آن بالاترين امور است. گفتم: زياده فرمائيد فرمود: بر تو باد به سكوت طولانى. گفتم: زياده فرمائيد فرمود: بپرهيز از خنديدن زياد.

گفتم: زياده فرمائيد فرمود: بتو باد به دوست داشتن مسكينان و همنشينى با آنان. گفتم:

زياده فرمائيد. فرمود: حق را بگو اگر چه تلخ باشد. گفتم: زياده فرمائيد فرمود: در پيمودن راه خدا از ملامت هيچ كسى نترس. گفتم زياده فرمائيد. فرمود: در عيب مرد همين بس كه سه خصلت داشته باشد: از مردم (عيبهائى) را جستجو كند كه از خود ناديده گيرد، بر مردم شرم‏آور داند آنچه را خود دارا است، و بر همنشين اذيت كند كه نمى- خواهدش. سپس فرمود: اى ابو ذر! عقلى مانند تدبير نيست، و پرهيزى مانند بازداشتن (از كار خلاف) نيست، و برازندگى و حسنى مانند حسن خلق نيست.[1]